Drie kinderen: appeltje, eitje of drie keer zo zwaar?

Drie kinderen.

Ik wilde het altijd heel graag, maar wist natuurlijk niet of het ons gegeven zou zijn. Is het wat ik ervan verwacht had? Is het appeltje, eitje omdat je er al twee hebt rondlopen, of is het drie keer zo zwaar? Hieronder lees je een aantal van mijn, waarschijnlijk herkenbare, ervaringen nu ik drie kinderen heb.

‘Ah joh, drie kinderen doe je met twee vingers in je neus’

Op dit moment begeef ik mij in een bepaalde fase in mijn leven, waarin ik omringd word/ ben door kinderen. Mensen met een (vurige) kinderwens, stellen die reeds een kindje verwachten. Maar ook ouders die al één of twee kinderen mogen hebben.

Vaak krijg je dan ook wel de vraag: hebben jullie ook kinderen? Aan de gepastheid van deze vraag, zou ik een aparte blog aan kunnen wijden. Want dat is die zeer zeker niet altijd, los van de toon en relatie die je hebt met de vraagsteller. Maar dit even terzijde, er nu vanuit gaande dat het ‘ok’ is.

Ik mag dan nu vol trots volmondig ‘ja’ antwoorden met de toffe toevoeging: ‘wij hebben drie kinderen’.

Niet zelden krijg je dan als reactie ‘wow, dat is best pittig!’. En dan kijk ik ze met mijn rooddoorlopen ogen van vermoeidheid en wallen tot onder mijn enkels aan en zeg dan ‘nee joh appeltje eitje’.

Uhu nee dus! Voor wie of wat moet je die schone schijn ophouden?

Zoals eerder gezegd zijn het gewoon tropenjaren die behoorlijk zwaar zijn. Of je nu één, twee of nog meer kindjes mag krijgen, het is gewoon bikkelen!

En ja dus ook als je drie kinderen hebt. Nee, niet drie keer zo zwaar. Maar ook zeker niet dat alles stukken makkelijker wordt zoals ook velen zeggen. Die derde doe je er echt niet even bij…

Kindjes onder de, laten we zeggen zes jaar, vragen gewoon net even meer en intensievere aandacht, omdat ze nog zo afhankelijk van jullie zijn.

Ongetwijfeld als ze ouder zijn, krijg je er weer andere zorgen bij. En wellicht ook weer slapeloze nachten om anderen redenen, maar dat echte (ver)zorgende zorgen wordt lichter.

Mensen die beweren dat het allemaal wel meevalt en dat het echt appeltje eitje is, moet je niet geloven! Sterker nog die zou je, naar mijn mening, juist enorm moeten wantrouwen. Dat zijn vaak dezelfde mensen, die net iets te hard zeggen dat hun huwelijk/ relatie helemaal jippiekiejee is, met geen vuiltje aan de lucht, nooit niet. Ja tuurlijk en ik ben de Paus! Maar goed ook aan dit soort uitspraken zou ik een aparte blog kunnen wijden 🤣

Anyways, lange introductie voor mijn uiteenzetting over de veranderingen als je drie kinderen hebt.

Hieronder tien, misschien wel zeer herkenbare, dingen waar je mee te maken krijgt, als je drie kinderen hebt.

#1 Ruimte wordt ineens een schaars goed

Daar waar eerst alles leek te passen, moet je toch echt je ruimtelijk inzicht gaan aanboren (die van mij is gelijk aan die van een mol dus je kan wel nagaan).

Denk daarbij ook eens aan een auto: wat voor busje heb je nodig waar drie kinderstoelen naast elkaar kunnen? En waar je dus met vijf man veilig in kunt, inclusief al je spullen? Dit onderwerp, auto’s, nieuw en groot, was typisch iets voor manlief. Verregaand onderzoek leidde tot een praktische én mooie auto. Een mooi, functioneel slagschip met ‘dikke motor en mooie velgen’.

En dan al dat speelgoed! Wij kunnen inmiddels ook zelf een speelgoedwinkel beginnen aan speeltjesmeuk. En als het dan over de vloer verspreid ligt (lees: overdag de hele dag) ben je een soort ‘the floor is lava’ aan het doen om die dino’s, Duplo, Lego en andere pijnlijke speeltjes te mijden voor je schoenloze voetjes.

#2 Je komt altijd een paar handen tekort

Je zult dus keuzes moeten maken, vaak in een split second. Wie vang je hoe en waarmee op? En daardoor wordt je wel bizar creatief in het gebruiken van je andere ledematen. Daarnaast ontwikkel je het volume van je stem ook goed!

In je eentje een uurtje met drie (onder de 5) op pad gaan, staat gelijk aan een uurtje sportschool. Je rent je rot, sjouwt je een breuk en rekt en strekt je in poses waarvan je niet wist dat dat lichamelijk een optie was.

Maar ook thuis is het lastig hoor. Onze luier-kinderen poepen en plassen en slapen nooit synchroon. Dus wanneer je dan net de één aan het verschonen bent, wordt de ander luid gillend wakker en kukelt de oudste van de bank. Zelfs al ben je met z’n tweeën dan thuis, één kind moet wachten, want: een paar handen tekort!

#3 Schuldgevoel is continu aanwezig

De tijd en aandacht die je hebt besteed aan je oudste is niet, maar dan ook echt niet te vergelijken met die je aan je middelste, laat staan die je aan je jongste besteedt. Daar waar je bij de eerste echt heel bewust elke fase hebt meegemaakt en ervaren, knipper je bij de derde met je ogen en loopt ze al zo goed als los! Hashtag hoe dan?

Niet leuk voor de jongste, maar de middelste is helemaal het bokje. Want tsja, de jongste is in ons geval ook de laatste, en krijgt toch nog nét even weer andere aandacht omdat je wat meer bewust bent van de fases die voor een allerlaatste keer voorbij komen.

De jongste heeft dan weer de enorme pech, waar je je dan als moeder weer achteraf enorm schuldig over voelt, dat ze nooit de onverdeelde aandacht krijgt. Zoals een vriendin van mij al voorspelde: ‘je derde wordt je handtas. Die sleep je overal mee naar toe en zet je overal neer.’ Echt wel waar! Ochtendslaapje? Ja nou eh, als ik thuis ben ok. Maar als er afspraken zijn die echt niet anders kunnen dan in de ochtend, dan wordt dat ene ochtendslaapje toch wel geofferd. Haalt ze in de middag wel weer in, als ook haar broertje slaapt! 🙈

Ook krijg je accuut een schuldgevoel als je door je talloze foto’s op je telefoon bladert. Het fotoalbum van de oudste is dik en goed chronologisch gevuld. De tweede heeft wel een album, maar die is leeg. Voor de derde moet überhaupt nog een album gekocht worden.

Sowieso is een schuldgevoel denk ik altijd wel aanwezig, dat heeft niet eens met het aantal kinderen te maken. Schuldgevoel staat gelijk aan moederschap, aan het aanmoederen.

#4 Vijf is een onhandig aantal

Stel je bent in een pretpark. Veel attracties kan je per koppel in, zodat je naast elkaar kunt zitten. Twee keer twee is…? Jawel, vier! En niet vijf, dus er staat er altijd eentje alleen te wachten..

Anders voorbeeld: hotelkamers. Lukt niet hè met twee volwassenen en drie kinderen. Het is echt niet dat je je kleintjes in een aparte kamer neerzet. Of één van hen. En opsplitsen is ook niet echt gezellig. Dan eentje op de bank? Of op een uitrolbed onder de bank? Fijn ontspannen en uitgerust terugkomen van vakantie is dan helemaal geen optie meer.

Laatste optie een bizar dure beperkt in aantal familiekamer. (Ergo: streep door hotel-vakantie)

Maar ook bijvoorbeeld met eten zoals vlees (ja wij eten vlees) maar ok ook vega-burgers gaan ook per even aantallen. Houd je er altijd één over, of je ontzegt eentje natuurlijk zijn vlees of vegahapje. 🙈

#5 Vliegvakanties met hotel stel je de komende tien jaar even uit

Betaalbare hotels uitzoeken is nog lastiger dan bevallen (in mijn geval dan…). En dan ook nog eens goede tickets zoeken waarbij we allevijf een stoel moeten 💶 Voordat je eenmaal kan zitten als opgehokt vee in zo’n vliegende bus, ben je al blut. En dan moet de vakantie nog beginnen met eten, drinken en vrolijk zijn! Je houdt daar amper budget meer voor over, want die tickets kostten al meer dan de hoofdprijs. En dat in combinatie met de onvindbare goede kamers: glamping it is!

#6 Laten we het nog even verder heerlijk Hollands over het geld hebben.

Drie kinderen levert een enorme rijkdom op maar niet in je portemonnee. Eten, drinken, kleren, school, sportlidmaatschappen, wasmiddel nou ja alles.. keer drie!

Alledrie onze kinderen zitten nog in de luiers. De oudste alleen nog voor de zekerheid een nachtbroekje, maar toch. De hoeveelheid luiers die hier per dag doorheen gaan à €0,20 per luier. Pampers zal failliet gaan tegen de tijd dat onze boeven allemaal zindelijk zijn.

Klein gelukje is dan weer wel dat ook de kinderbijslag keer drie gaat! Scheelt toch weer wat, helemaal als ze in een groeispurt zitten en je wéér nieuwe schoenen en jassen moet.

#7 Wasmiddel keer drie?! Ja en de wasmanden tot de macht drie.

Hier staat de wasmachine echt elke dag aan. En soms ook meerdere keren per dag. En de droger ook. Overal ligt was. Wasmanden vol, met vieze was, schone nog op te vouwen en/of te strijken was. Blauwe, roze, witte, bont, sport.. was.. was..was.. Dat is nu met recht een never ending story 😩

#8 Slaap, chronisch slaap tekort

Deze kan eigenlijk met stip bovenaan maar ligt nogal gevoelig, omdat ik hier soms zo enorm naar kan verlangen dat ik ervan ga kwijlen alleen al als ik erover schrijf.

Vroeger, pre-kindertijd, ging je wel eens brak en moe na een avondje te lang stappen naar college/ kantoor. Hoe verrot voelde je je dan na max. vijf uur slaap. Niet te doen! Het voelde alsof het niet zwaarder en erger kon. Zoooo moe!

Oh my.. hoe vaak verlang ik niet terug naar dat soort momenten. Echt toen dacht ik dat ik moe was!! Hoe naïef!

Gemiddelde nacht nu met baby, peuter en kleuter? Ook 5 à 6 uur, maar dan bij elkaar gesprokkeld. In elk geval niet achterelkaar! Maar gek genoeg gaat het nog best goed, functioneer ik nog redelijk. Blijkbaar is die benodigde acht uur per nacht een fabeltje. 😅

#9 Drie kinderen = drie keer sneller verval

Slaaptekort draagt allesbehalve bij aan een fris en fruitig koppie.

Daarnaast merkte ik dat ik na de bevalling van de oudste mede dankzij de borstvoeding binnen no time weer terug was op mijn oude gewicht. Ik was nog lichter dan mijn startgewicht. Bij de tweede ging het al niet zo makkelijk meer, maar het lukte. En bij de laatste is het gewoon een soort strijd geworden. Ik sport meer dan ooit tevoren maar dat ik nu resultaat zie..

Mooie, vrouwelijke en schone kleren draag ik ook minder vaak dan ik zou willen. Niet dat ik een moeke ben geworden, maar ik verkies toch liever mijn sneakers en mijn spijkerbroek boven hoge hakken en een leuk jurkje. Praktisch.

#10 Pure magie: alleen maar liefde

Is het zwaar, drie kinderen? Jazeker! Is het dat waard? Jazeker!

Natuurlijk af en toe sluit ik mezelf even op, op de wc met de deur dicht. Of loop ik even de tuin op en neer en schreeuw ik even mijn frustratie weg. Maar dat weegt niet op tegen alle mooie en fijne momenten. Het geluk en het magische gevoel is onbeschrijfelijk! Rijkdom.

Als we ergens naar toe gaan, voel ik mij de koningin te rijk, zo trots als een pauw en compleet gelukkig als we zo als gezin verschijnen. Alleen al die blik op de achterbank van onze grote gezinsauto, mét dikke motor en mooie velgen, doet mij van oor tot oor glunderen. Wat een rijkdom, wat een gaaf gevoel.

Met ons vieren voelde ik me al fantastisch, maar nu met ons vijven voelt het als ‘compleet’.

De dynamiek in huis vind ik heerlijk met drie compleet verschillende kinderen. Terwijl ze tegelijkertijd ook weer zo gelijk zijn!

Onderling is het ook echt heel leuk en mooi. Ik vind het fantastisch om te zien, hoe ze samen met elkaar omgaan. Natuurlijk ze maken ook meer dan geregeld ruzie met elkaar, en slaan ze elkaar de hersenen in. En toch, de onderlinge band die ze nu al hebben, lijkt onbreekbaar. Ik hoop ook echt vurig dat ze over tig jaren, nog steeds samen een hecht broers-zus-team zijn. Dat zij het, inclusief hun aanhang, fijn en goed onderling hebben.

Ik weet nog bij de geboorte van de oudste dat ik het gevoel had, dat ik bijna uiteenspatte van liefde en geluk. Wist niet dat ik zoveel liefde in mij had en kon geven. Alsof er een luikje in mijn hart openging en er alleen maar liefde uit bleef stromen. Het was dan ook lastig voor te stellen, hoe dat dan zou zijn bij een tweede en al helemaal bij een derde kind. Nu uit de grond van mijn hart kan ik zeggen: de liefde die ik voel voor hen en hopelijk ook voelbaar aan hen kan geven, is onverdeeld oneindig. Ze zeggen weleens tot de maan en weer terug?

Wel degelijk: en dan tot de maan en weer terug, tot de macht drie en oneindig!!

Afrader of aanrader?

Drie kinderen mogen hebben, is fantastisch! Ik voel me echt een heel rijk mens. Zwaar is het zeker geregeld maar het klinkt misschien heel zoetsappig, je krijgt er echt zóveel voor terug. Ok geen slaap en ook geen euro’s, maar wel geluk.

Is het wat ik ervan heb verwacht: meer dan! Ik kan het daarom iedereen aanraden, mits het je gegeven is natuurlijk. Trouwens je doet ook helemaal mee tegenwoordig met drie kinderen. Drie lijkt het nieuwe twee. Sterker nog wij dachten al tof te zijn met drie, vier kinderen is nu ook vrij ‘normaal’.

Mocht je nu denken na dit enthousiaste verhaal, die gaat nog wel voor een vierde? Laat ik je dan gelijk uit die droom helpen: no way, drie is méér dan genoeg!

Er zijn grenzen, aan mijn enthousiasme en aan mijn wallen! Drie is voor mij en voor ons het compleet makend aantal kinderen. Inclusief het rondje wachten op de achtbaan, een extra rundervinkje verdelen en de komende vakanties glampen.

Met liefde én slaaptekort!